Όπως γνωρίζουμε, το ασφαλές πόσιμο νερό είναι βασική ανθρώπινη ανάγκη. Το νερό υπάρχει σε όλο τον κόσμο, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία του είναι αλμυρό που περιέχει μικροοργανισμούς, όπως τα διαλυμένα στερεά και είναι ανασφαλές για κατανάλωση και ακόμη και για οικιακή χρήση. Η ανθρωπότητα είχε την περιέργεια να αναπτύξει τεχνικές αφαλάτωσης για τη μετατροπή του θαλασσινού νερού σε ασφαλές νερό για οικιακή χρήση. Σήμερα με καινοτόμες μεθόδους είμαστε σε θέση να παράγουμε καθαρό και ασφαλές πόσιμο νερό από θαλασσινό νερό!

Η αφαλάτωση είναι μια διαδικασία που μετατρέπει το αλμυρό νερό, σε φρέσκο πόσιμο νερό αφαιρώντας αλάτι, ακαθαρσίες και μολυσματικές ουσίες. Όπως προαναφέρθηκε, η αφαλάτωση υπάρχει εδώ και δεκαετίες και ήδη παρέχει μια εναλλακτική παροχή νερού σε πολλά μέρη του κόσμου, με εκτιμώμενη παγκόσμια παραγωγή σχεδόν 30 δισεκατομμυρίων γαλονιών επεξεργασμένου νερού ανά ημέρα, το 2019. Υπάρχουν δύο βασικές μέθοδοι αφαλάτωση για πόσιμο νερό σε μεγάλη κλίμακα: (1) θερμική απόσταξη (εξάτμιση), η οποία εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ευρέως σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή όπου η ενέργεια είναι συχνά φθηνή ή επιδοτούμενη και (2) πιο σύγχρονες τεχνολογίες αντίστροφης ώσμωσης (διαχωρισμός μεμβράνης).

Όπως είδαμε εν συντομία σε προηγούμενες αναρτήσεις, για να ξεκινήσει η διαδικασία αφαλάτωσης τα εργοστάσια πρέπει πρώτα να αφαιρέσουν όλους τους πιθανούς μικροοργανισμούς που θα μπορούσαν να έχουν μολύνει το νερό. Αυτή η διαδικασία είναι πραγματικά σημαντική καθώς αυτοί οι μολυσματικοί παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν τη διαδικασία αφαλάτωσης. Αυτή η φάση ονομάζεται φιλτράρισμα και μπορεί να γίνει με δύο μεθόδους. Τα εργοστάσια αυτά χρησιμοποιούν πήξη και διήθηση με μεμβράνες ενώ προσθέτουν χλώριο για να μειώσουν τον κίνδυνο ρύπανσης της μεμβράνης πριν από την έναρξη της διαδικασίας. Φυσικά, η διαδικασία δεν σταματά εκεί. Ακόμα και μετά τη διήθηση και την αφαλάτωση το νερό εξακολουθεί να μην είναι κατάλληλο για κατανάλωση καθώς λείπουν πολλά από τα βασικά του στοιχεία. Η επόμενη διαδικασία ονομάζεται Conditioning. Απαιτείται προετοιμασία για την προσθήκη αλκαλικότητας με ορισμένα μέταλλα όπως το μαγνήσιο και το ασβέστιο (επαναμεταλλοποίηση), συχνά με ανάμιξη με διαφορετική πηγή επεξεργασμένου νερού (π.χ. εισαγόμενο νερό).

Αυτό βελτιώνει επίσης τη σταθερότητα και τη συμβατότητα του αφαλατωμένου νερού με το νερό ανάμιξης. Είναι επίσης απαραίτητο να εξασφαλιστεί ένα επαρκές επίπεδο απολυμαντικού χλωρίου για να παρέχει διαρκή προστασία της δημόσιας υγείας από παθογόνους οργανισμούς που μεταδίδονται από το νερό.

Τις τελευταίες δεκαετίες, η σταθερή πρόοδος στη συμβατική επεξεργασία πηγών γλυκού νερού όπως ποτάμια, λίμνες και υδροφορείς υπόγειων υδάτων μας επέτρεψε να μεγιστοποιήσουμε τη χρήση τους. Ωστόσο, σε περιοχές όπου τα διαθέσιμα γλυκά νερά δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας, όπως ορισμένες ταχέως αναπτυσσόμενες περιοχές, η ζήτηση για «δημιουργία» νέου γλυκού νερού από αλμυρό νερό (και επαναχρησιμοποίηση νερού) θα αυξηθεί. Οι τεχνολογίες αφαλάτωσης είναι έτοιμες να επωφεληθούν από επιταχυνόμενες ερευνητικές επενδύσεις και καινοτομίες, ώστε να καταστούν ακόμη πιο αποδοτικές.

 

Ευάγγελος Γκουγκουτούδης, International Business Development, OTS.